فرقی نمی‌كند كه فلفل تند باشد یا نه. تمامی انواع فلفل‌ها كاری بیش از تزئین كوكوی گوجه‌فرنگی و یا طعم دادن به سس سالسا و رنگین كردن غذا انجام می‌دهند.
آنها برخی از ویتامین‌های مورد نیاز بدن را تامین می‌كنند و حاوی تركیباتی هستند كه با كاهش و تسكین درد و مزایای بی‌شمار دیگر ارتباط دارند.
فیتوكمیكال‌های موجود در فلفل
فلفل‌ها حاوی فیتوكمیكال‌های زیادی هستند كه به‌طور طبیعی در بافت و تركیبات بسیاری از گیاهان یافت می‌شوند.
نزدیك به یك میلیون از آنها در طبیعت شناخته شده‌اند. بسیاری از فیتوكمیكال‌های درون فلفل‌ها توانایی آنتی‌اكسیدانی دارند و این بدان معنی است كه آنها می‌توانند اثر منفی رادیكال‌های آزاد را بر بدن خنثی كنند و از آسیب به سلول پیشگیری نمایند و در نهایت از ابتلا به بیماریهای خاص پیشگیری كنند و یا علائم آن را كاهش دهند.
برخی از فیتوكمیكال‌ها در بدن عملكردی مشابه هورمون‌ها دارند و در واقع انتقال دهنده پیام‌ها به مغز هستند.
فلفل‌ها در رنگ‌های سبز، قرمز، زرد و نارنجی وجود دارند. هر رنگ مختلف از فلفل‌ها، حاوی فیتوكمیكال‌های متفاوتی است.
مزایای بی‌شمار فلفل‌ها
چه فلفل تند باشد و شیرین، بسیار مغذی است. فلفل یكی از غنی‌ترین منابع ویتامین A و C است.
انواع مختلف فلفل‌ها را بخورید تا انواع گوناگونی از ویتامین‌ها و مواد معدنی را دریافت كنید. فلفل قرمز منبع خوبی از فیبر، مواد معدنی و فولات است.
مواد مغذی موجود در فلفل قرمز
ویتامین A: این ویتامین به حفظ بینایی و حذف عفونت‌های بدن كمك می‌كند.
ویتامین C: این ویتامین خطر ابتلا به سرطان را كاهش می‌دهد و از ابتلا به آب مروارید جلوگیری می‌كند.
ویتامین B6: این ویتامین واكنش‌های شیمیایی مهمی در سراسر بدن انجام می‌دهد و برای عملكرد سیستم ایمنی و مغز حیاتی است.
لوتئین و زئاگزانتین: این مواد مغذی، روند بیماریهای چشم همچون آب مروارید و دژنراسیون ماكولا را كند می‌كند.
بتاكاروتن: بتاكاروتن خطر ابتلا به سرطان تخمدان را كاهش می‌دهد.
كپساایسین Capsaicin: آنتی‌اكسیدانی كه فلفل را تند و آتشین می‌كند، كپساایسین نام دارد، كه بدون رنگ و بو است كه درون فلفل‌های تند بسیار زیاد بوده و درون فلفل‌های با تندی متوسط مقدار كمتری از آن وجود دارد و فلفل‌های شیرین عاری از آن هستند.
در واقع هر چقدر مقدار آن در فلفل‌ها بیشتر باشد، فلفل تندتر می‌شود. فلفل‌های قرمز معمولاً تندتر هستند و حاوی مقادیر زیادی از این آنتی‌اكسیدان هستند، اگرچه فلفل سبز نیز تا حدودی از وجود این آنتی‌اكسیدان بهره‌مند است.
كپساایسین همان ماده‌ای است كه حیوانات را از خوردن فلفل دور نگه می‌دارد. متأسفانه اكثر مردم از خوردن آن اجتناب می‌كنند.
زیرا به محض اینكه آنها روی زبان قرار داده می‌شوند، سلول‌های عصبی گیرنده درد بر روی زبان را فعال می‌كنند و این پیام به مغز فرستاده می‌شود.
ولی با مصرف مداوم آنها حساسیت سلول‌ها كم می‌شود. خوردن فلفل قرمز لذت‌بخش است چرا كه به محض خوردن آنها آندورفین در بدن آزاد می‌شود. اگرچه هنوز دلیل آن به‌طور دقیق مشخص نیست، ولی ترشح این هورمون موجب لذت و آرامش می‌شود...
برای خواندن بخش دوم -فلفل پايه غذاهای هندی- اینجا کلیک کنید.
