ركسانا خوشابی؛ كارشناس ارشد مشاوره
ماه مبارک رمضان می‌آید و مثل همیشه برکات خود را به همراه می‌آورد. در این شماره می‌خواهم از برخی آثار مثبت روانی روزهداری بگویم که کمتر از آنها سخن گفته شده، اما این آثار آنقدر مهم هستند که من اسم آنها را ستاره‌های ماه رمضان گذاشتم.
ستاره‌هائی که نور آنها می‌تواند زندگی ما را روشن‌تر و پر برکت‌تر کند.
ستاره اول: بالا رفتن سقف توانمندی
وقتی در انجام کاری با شدت و پایداری زیاد عمل می‌کنیم، توانمندی ما در آن کار خود به خود افزایش می‌یابد.
اگر حد فشار از آستانه تحمل ما بالاتر نباشد، چنین فشاری می‌تواند باعث شکوفا شدن زاویه‌ای از توانائی‌های ما بشود که قبلا امکان‌پذیر به نظر نمی‌رسیده است.
برای مثال اگر شما امروز مثلا 100 متر بدوید و پایتان کمی درد بگیرد، روز بعد می‌توانید 120 متر بدوید و به همین ترتیب مسافت دویدن خود را افزایش بدهید یا اگر مسائل سهل‌تر درس هندسه را حل کنید بعدا توانائی حل مسائل سخت‌تر را هم پیدا خواهید کرد و مسائل دیگر برایتان خیلی خیلی ساده‌تر خواهد شد.
گاهی مثلا دو ساعت پیاده‌روی در یک روز با سختی و حتی پا درد همراه است اما اگر آن را ادامه دهیم، در روزهای بعد ساده‌تر خواهد شد و حتی اگر به دو و نیم ساعت یا بیشتر نیز افزایش یابد به راحتی انجام می‌شود.
وقتی روزه هستیم نه می‌خوریم و نه می‌آشامیم و همچنین کوشش می‌کنیم زبان و کلام و نیات روزانه خود را هم کنترل کنیم. در نتیجه به تدریج توانائی ما در نخوردن و نیاشامیدن افزایش پیدا می‌کند.
وقتی کلام و زبان خود را کنترل می‌کنیم، به‌تدریج در کنترل آنها قوی‌تر می‌شویم و می‌توانیم مهار بیشتری بر کلام و کلا بر نفس خود پیدا کنیم.
روزهداری، فرصتی برای انسان‌ها فراهم می‌کند تا شدت تشنگی و گرسنگی را در فصل‌های مختلف سال تحمل کنند و بدین ترتیب خود و توانمندی‌های انسانی خود را پرورش و گسترش دهند.
در روزهای نخست، زمان به کندی می‌گذرد اما هر چه توانمندی تحمل گرسنگی و تشنگی بالاتر می‌رود، زمان با سرعت و آرامش بیشتری سپــری می‌شود.
ستاره دوم: پرورش قدرت ذهن با روزهداری
اگر روزهداری درست انجام شود، تنها محدود به بسته شدن دهان و کار نکردن اعضای گوارش در طول روز نخواهد شد. بلکه ذهن نیز تحت کنترل روزه‌دار قرار می‌گیرد.
کنترل ذهن به قدری در زمان ما اهمیت دارد که برای انجام موفقیت‌آمیز این کنترل، کتب، کلاس‌های آموزشی و فیلم‌های آموزشی بسیار تهیه شده است.
اگر روزه‌دار غیر از دهان، ذهن خود را هم کنترل کند می‌تواند همزمان با نخوردن و نیاشامیدن و کنترل‌های دیگر، به ذهن خود هم بگوید به دنبال خوردن نباش!
در واقع او می‌تواند علاوه بر بسته نگه داشتن دهان، ذهن خود را هم از دغدغه‌های خوردن رها کند.
اگر کسی تنها و تنها از عمل خوردن خودداری کند، ذهنش به دنبال غذا است و حتی بیش از آن که می‌خورد به خوردن فکر می‌کند و برای خوردن برنامه‌ریزی می‌کند.
متاسفانه همین افراد هستند که بعد از تمام شدن ماه مبارک رمضان، چاق‌تر شده و مصرف مواد غذائی‌شان افزایش پیدا کرده است.
گرچه‌این دسته از افراد هم پاداش روزهداری خود را نزد خداوند محفوظ دارند، اما در واقع کف کنترل‌های یک روزه دار را تمرین کرده‌اند نه سقف آن کنترل را.
در حالیکه اگر به درستی ذهن خود را هم وارد فرایند روزهداری کنند، هم تحمل نخوردن و نیاشامیدن برایشان راحت‌تر خواهد شد و هم قدرت‌های روانی و ذهنی آنها پس از خاتمه روزهداری افزایش می‌یابد.
آداب و دستورات دینی مذهبی ما، فواید و سودهای بسیار برای جسم و روح و روان ما دارند.
هر چه بیشتر‌این آثار مثبت را شناسائی و اجرا کنیم، از زندگی متعادل‌تر و سلامت روانی و جسمی‌بیشتر برخوردار می‌شویم...
برای خواندن بخش دوم -ستاره های رمضان- اینجا کلیک کنید.
