آشپزباشی
ارزش غذائی میگو
از نظر مقایسه‌ای نسبت به سایر غذاهائی كه پروتئین زیادی دارند نظیر گوشت ماهی و گروه ماكیان، میگو، كالری كمتری دارد.
پروتئین موجود در میگو كیفیت بالائی داشته و حاوی تمام اسیدآمینه‌های لازم جهت رشد می‌باشد.
پروتئین میگو همانند سایر جانوران دریائی به دلیل نداشتن بافت هم‌بند به راحتی هضم می‌شود.
برای گروه‌هائی از مردم نظیر افراد مسن كه در جویدن و هضم غذا مشكل دارند غذای حاوی میگو گزینه مناسبی برای تأمین پروتئین روزانه آن‌ها است.
میگوها در كل دارای چربی كمی می‌باشند، اسیدهای چرب امگا-3 كه از دسته اسیدهای چرب غیراشباع بوده و برای سلامتی مفید هستند، در میگوها به وفور یافت می‌شوند.
این دسته از اسیدهای چرب می‌توانند در كاهش خطر بیماری‌های قلبی مؤثر واقع شوند. اسیدهای چرب امگا-3 همچنین اجزای ضروری برای غشاء سلول مغز و بافت چشم است.
میگو منبع غنی از ویتامین‌های؛ A، B6، B12، C، D، E و املاحی چون كلسیم، آهن، منیزیم، فسفر، پتاسیم، سدیم، روی، مس، منگنز و سلنیم است.
علاوه بر این؛ كلسیم، آهن، روی، منیزیم و فسفر میگو نسبت به سایر آبزیان بیشتر است.
روش تشخیص میگوی سالم و فاسد
میگوها معمولاً در دریا وسط تورهای ترال، از كف دریا و در زمانی طولانی صید می‌شوند.
طولانی بودن زمان توركشی موجب خواهد شد كه رسوبات كف دریا همراه تور به طرف سطح آب كشیده شوند و میگوها آلودگی زیادی داشته باشند كه در این صورت اگر میگو در شرایطی قرار گیرد كه محیط برای رشد و تكثیر میكروارگانیسم فراهم باشد، میكروارگانیسم‌ها سریعاً تكثیر می‌یابند و در چنین حالتی چون میگو نسبت به فساد حساس است در صورت وجود آلودگی زیاد در مدت كوتاه فاسد خواهد شد.
در روش تشخیص مقایسه‌ای میگوی سالم و فاسد موارد زیر از اهمیت برخوردار است:
بو
در میگوی سالم بوی مخصوص میگو استشمام می‌شود. در حالی كه در میگوی فاسد بوی ضُخم یا بوی شدید آمونیاك و سولفید هیدروژن استشمام می‌شود.
رنگ
رنگ میگوی سالم برحسب گونه میگو فرق می‌كند در میگوی پرورشی كه از گونه سفید هندی است، رنگ پوسته سبز زیتونی است.
در گونه موزی كه گونه غالب میگوی دریائی خلیج فارس است رنگ پوسته صورتی روشن است. در میگوی سرتیز، رنگ سفید و در میگوی سبزپلنگی، سبز تیره‌رنگ است.
در میگوی فاسد، پوسته رنگ طبیعی خود را از دست داده و اكثراً به رنگ سفید و گاهی اوقات كدر می‌شود.
استحكام پوسته در ناحیه سر و بدن
در میگوی سالم پوسته سفت و سخت و سر محكم به بدن چسبیده و رنگ آن نیز تغییر نكرده است.
بافت گوشت، حالت طبیعی داشته و پوسته و گوشت در هنگام طبخ به رنگ نارنجی متمایل به قرمز درمی‌آید.
در میگوی فاسد در ناحیه سر تغییر رنگ ایجاد شده و سر در حال جدا شدن از بدن است.
پوسته بر روی بدن نرم می‌شود و به راحتی از گوشت جدا می‌شود.
پیدایش رنگ نارنجی متمایل به قرمز بستگی به درجه فساد میگو دارد یعنی هر اندازه كه میگو بیشتر فاسد شده باشد مقدار پیدایش رنگ قرمز كاهش می‌یابد.
